Prolog

 RETROSPEKCJA

21.03.1999.r

 Dom kultury. Lekcja gry na pianinie. Dzieci z uśmiechem wpatrują się w nauczycielkę. Kobieta delikatnie naciska odpowiednie klawisze. Podziw w maluchach jest wielki. Wokoło instruktorki zebrali się wszyscy uczniowie. Prawie wszyscy. Sześciolatka o długich blond włosach i dużych niebieskich oczach siedzi sama na ławce przy drzwiach. Nie chce tu być, nie podoba się jej to miejsce. Wolała by być teraz gdzie indziej. Chciała by chodzić z tatusiem po lesie i robić z nim zdjęcia jak to mieli w zwyczaju. Na jego prośbę dziewczynka się tu znalazła. Powiedział, że jeszcze mu za to podziękuje. Nie protestowała. W stu procentach ufała ojcu. Tylko jego miała.

Blondynka nie była sama. Po drugiej stronie ławki siedział chłopiec. Miał zamknięte oczy i głowę spuszczoną w dół. Dziewczynka miała wrażenie, że szatyn nawet jej nie zauważył, a bardzo się jej nudziło. Spojrzała na panią White. Dalej grała z uśmiechem. Powoli przysunęła się do chłopca. Położyła rączkę na jego ramieniu. Wzdrygnął się i podniósł głowę.

- Cześć, jestem Savannah. - Przedstawiła się i niepewnie wyciągnęła rękę.

- Harry - Uścisnął dłoń.

Zaczęli rozmawiać. Dogadywali się. Mieli wspólny temat. Może nie był on poważny, bo w końcu rozmawiali co wydarzyło się w ostatnim odcinku Scooby'ego Doo, ale im to wystarczało. Chłopiec rozśmieszał koleżankę, a ta wybuchała donośnym śmiechem. Nauczycielka po wielu próbach uspokojenia dzieci wyrzuciła ich z zajęć. 

12.07.2003.r

Lipcowe słoneczne popołudnie. Plac zabaw w Holmes Chapel. O tej porze bawi się tutaj mnóstwo dzieci. Tym razem również tak jest. Są tu i oni. Dziesięcioletnia Savannah i dziewięcioletni Harry. Siedzą na ławce i czekają aż ktoś zwolni jedną z huśtawek. Od dnia w którym razem zostali wyrzuceni z lekcji gry na pianinie zaprzyjaźnili się, nawet bardzo. Pomimo tego, że dziewczynka jest starsza od chłopca o rok dobrze się dogadują. 

W śród bawiących się dzieci pojawił się ON. Szedł w ich stronę z uśmiechem. Gdy zauważył Sav ten uśmiech znikł, a pojawił się grymas niezadowolenia. Dziewczynka wstała i pociągnęła szatyna za rękę w przeciwną stronę. Chłopiec nie wiedząc co się dzieje zatrzymał się.

- Poczekajmy na mojego przyjaciela! - Zawołał za blondynką.

- Kogo? - Zapytała z nadzieją, że wskaże jakiegoś innego chłopca.

- Mój przyjaciel, Lou. - Odparł i gestem ręki wskazał na NIEGO. - Wszystko dobrze? - Zapytał widząc minę przyjaciółki.

- To mój brat. - Odezwała się i blado uśmiechnęła. - Wiesz taki przyrodni.

- To fajnie! - Ucieszył się.

- Nie rozumiesz. - Pokręciła główką. - On nie jest fajny.

***

Prolog jak prolog. Nie długi. Postaram się dodawać posty co najmniej dwa razy w tygodniu;)